Heerlijke zon deze dagen. Vogels vliegen af en aan de Vleugelnootboom naast ons huis. Meeuwen cirkelen op de achtergrond mee. Het wordt weer lente. Nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen. Nog even in de winter zijn. Het was een tijd van spinnen en bezinnen. Een mooie verzameling met veel mooie intenties erdoor verweven.
Deze winter in de voetsporen van mijn voormoeders geweest. Geleerd om te spinnen, te twijnen, haken en breien. Hoe dit vroeger zo gewoon was, een alledaagse bezigheid omdat er geen ‘snelle’ winkels waren. Je maakte ze voor jezelf, je gezinsleden of misschien voor de bakker waarvan je brood kreeg in ruil. Duurzaam omdat je het zelf hebt gemaakt en weet hoeveel tijd erin zit. En wanneer het stuk gaat, kun je het ook weer repareren. Met duurzame materialen omdat er toen nog geen synthetische materialen waren. En met een vleug magie omdat je goede intenties meekunt weven. Het is een bijzonder magisch maakproces, mooie symboliek waarin je in verstilling meedeint. Waar we vaker de verbinding mee kwijt zijn in de hoeveelheid en vanzelfsprekendheid van nu.
Oude ambachten.
Zelf je wol wassen en verven
met wede en meekrap.
Eigen gereedschappen maken
van takken die je vindt,
onderweg.
Oude lapjes en wol,
van Louisa, Mahony en Noortje
Naalden, haaknaalden
en spintollen.
Als richtingaanwijzer,
voor onderweg.
In stilte en in arbeid.
